Οι τελευταίες μέρες του καλοκαιριού και οι πρώτες μέρες του Σεπτεμβρίου είναι πάντα ιδιαίτερα γλυκές και μυρωδάτες για μένα. Νιώθω πως ο αέρας μοσχοβολά σταφύλι φρεσκοκομμένο, μόλις τρυγημένο, φορτωμένο σε κοφίνια και τελάρα πάνω στις καρότσες. «Βλέπω» μικρούς και μεγάλους με χαρά και διάθεση γιορτής να ξεχύνονται στ’ αμπέλια για να συλλέξουν τους πολύτιμους καρπούς τους. Νιώθω ακόμη στα πόδια μου τα σταφύλια που πάτησα μικρή από το αμπέλι του παππού και του πατέρα μου. «Ακούω» το ξεκαρδιστικό γέλιο μου καθώς τσαλαβουτούσα στο πατητήρι που με είχαν βάλει και θυμάμαι τις γυναίκες να τρίβουν ρώγες από σταφύλι στο πρόσωπό τους – μυστικό ομορφιάς μιας άλλης εποχής…
Ο πατέρας μου έλεγε: «Να το αγαπάς το αμπέλι και να το σέβεσαι, είναι πολύτιμο, είναι δυνατό, ανθεκτικό»… Έχετε τέτοιες εικόνες και μυρωδιές κάπου μέσα σας; Για μένα είναι ένα πολύτιμο παιδικό φιλμ που έχω ζήσει και έχει αποτυπωθεί στη μνήμη μου.
Και ομολογώ πως αγαπώ το αμπέλι, το σταφύλι, το κρασί. Με γοητεύουν τόσο, που αν δεν έκανα αυτό που κάνω και αγαπώ, θα ήθελα να έχω ένα οινοποιείο! Όταν βρίσκομαι ανάμεσα σε αμπέλια, στη γη, τη δύσβατη πολλές φορές, θαυμάζω τη δύναμη και την αντοχή της φύσης και υποκλίνομαι σε αυτήν. Γεμίζω ενέργεια, ηρεμώ και νιώθω πιο δυνατή. Ο τρύγος και η ομορφιά του είναι η έμπνευσή μας αυτόν τον Σεπτέμβριο.
Διάβασε το υπόλοιπο ΕΔΩ
