Ακόμα και τώρα, που έχω δύο γιους, 11 και 8 ετών, που φυσικά δεν θα τους άλλαζα με τίποτα στον κόσμο, δεν μπορώ να πιστέψω πώς είναι δυνατόν να έχω αγόρια και όχι κορίτσια. Μεγάλωσα σε μια οικογένεια με δύο αδελφές, μία μαμά, τρεις ξαδέρφες, δύο θείες, δύο γιαγιάδες… Όταν με σκεφτόμουν μια μέρα μαμά, ήμουν σίγουρη ότι θα είχα κορίτσια. Αφού από κορίτσια ήξερα. Από κούκλες, κουζινικά, κοτσίδες, σκουλαρίκια, μάσκαρα, φεμινισμό και γυναίκες που διαπρέπουν σε ό,τι αποφασίσουν να κάνουν.
Οι ψυχολόγοι λένε ότι οι γυναίκες θέλουν κατά κανόνα να κάνουν αγόρια. Οι λόγοι βρίσκονται σε διάφορες πιθανές αιτίες, όπως στην προσωπικότητά τους, στη νοοτροπία και στην πίεση από την κοινωνία μας, στα στερεότυπα (π.χ. ο γιος αγαπάει πολύ τη μητέρα του) ή και στο ότι στις πατριαρχικές κοινωνίες θεωρείται επίτευγμα η γέννηση ενός γιου. Κάποιες ίσως επιθυμούν να έχουν αγόρια επειδή υποφέρουν οι ίδιες από ένα άλυτο οιδιπόδειο (δεν έχουν ξεκαθαρίσει τη σχέση με τους δικούς τους γονείς) ή νιώθουν ότι έτσι θα έχουν δύναμη στα χέρια τους για να πλάσουν τον ιδανικό άντρα ή, ακόμα χειρότερα, για να επενδύσουν τη σχέση τους με τον γιο τους με έναν έρωτα που δεν ταιριάζει στη σχέση μητέρας-γιου. Αυτές οι τελευταίες είναι όμως οι εξαιρέσεις.
Τι νιώθουμε οι μανάδες μπροστά στα αγόρια μας;
Άγνοια, έκπληξη, ίσως και θαυμασμό γι’ αυτά τα πλάσματα που είναι γεμάτα ενέργεια, τρυφερότητα και ανάγκη για εκτόνωση. Έτσι, χρειάζεται να φροντίσουμε να έχουν όλες τις ευκαιρίες για να εκτονώσουν την ενέργειά τους και να ασκηθούν, αλλά ταυτόχρονα χρειάζεται να τα βοηθήσουμε να εκπαιδευτούν στο να αυξήσουν τον χρόνο που μπορούν να περνάνε συγκεντρωμένα σε ένα πράγμα, αλλά και να καλλιεργήσουν τη συναισθηματική τους νοημοσύνη και να βρίσκουν τρόπους να εκφράζουν τα συναισθήματά τους. Άλλωστε, η μητέρα είναι εκείνη που μαθαίνει στα αγόρια της τις κοινωνικές δεξιότητες και τον τρόπο διάδρασης με τους άλλους. Η μαμά είναι η πρώτη αγάπη του γιου της, αλλά πρέπει να ξέρει πότε χρειάζεται να πάρει αποστάσεις, δίνοντάς του την ευκαιρία να ωριμάσει. Άλλωστε, όσο μεγαλώνουν τα αγόρια είναι σημαντικό γι’ αυτά να νιώθουν ανεξάρτητα και ότι μπορούν τα ίδια να θέτουν τα όρια. Καθώς το αγόρι μπαίνει στην εφηβεία ξεκινάει μια περίοδος δύσκολων ισορροπιών, όπου η μητέρα –αλλά και ο πατέρας– χρειάζεται να νοιάζεται και να εκφράζει την αγάπη της (οι έρευνες δείχνουν ότι τα παιδιά που παίρνουν αγάπη, και ειδικά όταν αυτή εκδηλώνεται και με αγκαλιές και σωματική επαφή από τους γονείς, νιώθουν μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση), αλλά και να προσπαθεί να είναι διακριτική και να αποφεύγει να εμπλέκεται στα προσωπικά του παιδιού της.
Λύνοντας το οιδιπόδειο
Το μωρό, ειδικά μέχρι τον πρώτο χρόνο της ζωής του, είναι απόλυτα προσκολλημένο στη μητέρα του. Αφού περάσει ο πρώτος χρόνος και το μωρό αρχίσει να ξεχωρίζει τους ανθρώπους που το φροντίζουν, η μητέρα οφείλει να αφήσει τον απαραίτητο χώρο στον πατέρα να αναπτύξει τη σχέση του με το παιδί. Μετά τα 3 και περίπου μέχρι τα 6 του χρόνια το παιδί μπαίνει στο οιδιπόδειο, καθώς αντιλαμβάνεται το φύλο και τη σεξουαλικότητά του, διεκδικεί τη μητέρα και θέλει ακόμα και να την παντρευτεί κάνοντας στην άκρη τον πατέρα. Σε αυτήν τη φάση η μητέρα, με τη συμβολή του πατέρα –χωρίς να είναι υπερβολικά αυστηρή βέβαια–, χρειάζεται να εξηγήσει στο παιδί ότι δεν μπορεί να την παντρευτεί γιατί αυτή είναι η θέση του μπαμπά στην οικογένεια. Κάποια στιγμή, στα 7 περίπου, το παιδί λύνει το οιδιπόδειο, αποφασίζει ότι δεν μπορεί να παντρευτεί τη μαμά του και ότι θα βρει αργότερα μια σύντροφο που… θα της μοιάζει. «Η νύφη σαν γεννηθεί στην πεθερά θα μοιάσει», λέει ο λαός και η λαϊκή σοφία βρίσκει σύμφωνους πολλούς ειδικούς ψυχικής υγείας, που τονίζουν ότι το ποια γυναίκα θα επιλέξει ο γιος έχει να κάνει με το πώς μεγάλωσε, ποια μητέρα και ποιον πατέρα είχε και τι σχέση είχαν μεταξύ τους, και εξηγούν –για τις μαμάδες που ανησυχούν– ότι ένας γιος που έχει μεγαλώσει σωστά θα επιλέξει και μια καλή σύντροφο.