Ο Anthony Bourdain ήταν σίγουρα ο δικός μου Lou Reed των ταξιδιών, του φαγητού και της περιπέτειας. Όχι μόνο τώρα, στους τρομακτικούς στατικούς καιρούς του Covid-19. Πάντα θα επιστρέφω στις συνταγές του, στις ταξιδιωτικές ιστορίες του και στα λόγια του. Πάρτε μια γεύση.
Της Τίνας Κουλουφάκου
Το ταξίδι δεν είναι πάντα ωραίο. Δεν είναι πάντα άνετο. Μερικές φορές πονάει, μπορεί ακόμα και να σου ραγίσει την καρδιά. Αλλά κι αυτό δεκτό είναι. Το ταξίδι σε αλλάζει. Πρέπει να σε αλλάζει. Αφήνει σημάδια στη μνήμη σου, στη συνείδησή σου, στην καρδιά σου και στο σώμα σου. Παίρνεις κάτι μαζί σου. Μακάρι να αφήνεις και κάτι καλό πίσω σου.
Το φαγητό είναι όλα όσα είμαστε. Eίναι η προσωπική σου ιστορία, το χωράφι σου, ο τόπος σου, η φυλή σου, η γιαγιά σου. Το φαγητό είναι εξαρχής άρρηκτα συνδεδεμένο με αυτά.
Αν είσαι 22, σε καλή φυσική κατάσταση, διψασμένος να μάθεις και να γίνεις καλύτερος, σε προτρέπω να ταξιδέψεις. Όσο πιο μακριά και πλατιά μπορείς. Κοιμήσου σε πατώματα αν χρειάζεται. Δες πώς ζουν, τρώνε και μαγειρεύουν άλλοι άνθρωποι. Μάθε απ’ αυτούς, όπου κι αν πας.
Φαίνεται πως όσο περισσότερα μέρη βλέπω και ζω τόσο συνειδητοποιώ πόσο μεγάλος είναι ο κόσμος. Όσο περισσότερα γνωρίζω, τόσο συνειδητοποιώ πόσα λίγα ξέρω, πόσα μέρη υπάρχουν ακόμα να επισκεφθώ, πόσα ακόμα έχω να μάθω. Μπορεί αυτό να είναι ήδη αρκετά διαφωτιστικό – το να ξέρεις ότι δεν υπάρχει Ιθάκη για το μυαλό, δεν υπάρχει στιγμή πνευματικής αυταρέσκειας. Ίσως σοφία σημαίνει, τουλάχιστον για μένα, να συνειδητοποιώ πόσο ασήμαντος είμαι και ανόητος, πόσο δρόμο έχω ακόμα μπροστά μου.
Ήθελα περιπέτειες… Ήθελα συγκινήσεις – εκείνες τις μελοδραματικές, συναρπαστικές και τρομακτικές περιπέτειες που λαχταρούσα από παιδί, εκείνες που έβρισκα μικρός στις σελίδες των κόμιξ μου με τον Τεντέν. Ήθελα να γνωρίσω τον κόσμο – και ήθελα ο κόσμος να είναι όπως στις ταινίες.