Τα ξεσπάσματα, (αγγλιστί, tantrums) όπου τα παιδιά φωνάζουν, κλαίνε, χτυπιούνται, γίνονται επιθετικά κ.λπ. σαν να παθαίνουν κάποια κρίση, ξεκινάνε περίπου στην ηλικία των 18 μηνών και είναι απολύτως φυσιολογικά και αναμενόμενα.
Της Άννας Δάλλα
Τα ξεσπάσματα, (αγγλιστί, tantrums) όπου τα παιδιά φωνάζουν, κλαίνε, χτυπιούνται, γίνονται επιθετικά κ.λπ. σαν να παθαίνουν κάποια κρίση, ξεκινάνε περίπου στην ηλικία των 18 μηνών και είναι απολύτως φυσιολογικά και αναμενόμενα. Ένας από τους λόγους για τους οποίους συμβαίνουν είναι επειδή τα νήπια προσπαθούν να εκφραστούν, δεν τα καταφέρνουν, απογοητεύονται και η απογοήτευσή τους εκφράζεται με ξέσπασμα. Όσο το παιδί μεγαλώνει και μπορεί να μιλήσει τέτοιες εκρήξεις μειώνονται και μέχρι την ηλικία των 4 ετών πια γίνονται πάρα πολύ σπάνια. Αν και είναι φυσιολογικό να μας εξοργίζει και να μας φέρνει σε δύσκολη θέση το ξέσπασμα του παιδιού μας, ειδικά όταν συμβαίνει σε δημόσιο χώρο, η καλύτερη αντιμετώπιση από την πλευρά μας είναι η ψυχραιμία και η ήρεμη προσπάθεια να το καθησυχάσουμε. Να πώς θα τα καταφέρουμε.
Ψάχνουμε την αιτία
Ένα παιδί μπορεί να αντιδρά έτσι επειδή είναι κουρασμένο, πεινασμένο ή νυσταγμένο, περιπτώσεις κατά τις οποίες η αντιμετώπιση είναι ευκολότερη, καθώς συνίσταται στο να λύσουμε το πρόβλημα που προκαλεί τον εκνευρισμό (π.χ. να ταΐσουμε το παιδί ή να το βάλουμε για ύπνο). Επίσης, τα παιδιά μπορεί να κάνουν μια τέτοια έκρηξη επειδή είναι απογοητευμένα ή ζηλεύουν, για παράδειγμα, το αδελφάκι τους ή ένα άλλο παιδί. Επιπλέον, μπορεί με αυτόν τον τρόπο να επιζητούν τον χρόνο μας, την προσοχή και την αγάπη μας, τα οποία και θα πρέπει να προσπαθήσουμε να τους δώσουμε, ακόμα κι αν με τη συμπεριφορά τους μας εκνευρίζουν και δεν μας προδιαθέτουν να τους φερθούμε με τρυφερότητα.
Κατανοούμε και αποδεχόμαστε τον θυμό του
Όπως ακριβώς θυμώνουμε εμείς, έτσι συμβαίνει και με τα παιδιά μας, απλώς εμείς μπορούμε/ξέρουμε να εκφράσουμε καλύτερα τον θυμό μας.
Του αποσπάμε την προσοχή
Όταν βλέπουμε ότι το παιδί μας πρόκειται να ξεκινήσει ένα τέτοιο ξέσπασμα, θα μας βοηθήσει το να του αποσπάσουμε την προσοχή όσο γρηγορότερα γίνεται. Για παράδειγμα, μπορούμε να κοιτάξουμε έξω από το παράθυρο και να δούμε μια γάτα και να του τραβήξουμε το ενδιαφέρον με αυτήν. Όσο πιο έκπληκτοι δείξουμε, τόσο πιο πολύ θα το κάνουμε να ενδιαφερθεί.
Περιμένουμε να σταματήσει
Όσο κι αν θυμώσουμε ή φωνάξουμε, το παιδί δεν θα σταματήσει. Μάλιστα, οι φωνές μας το πιο πιθανό είναι ότι θα κάνουν τα πράγματα χειρότερα. Σημασία έχει να αγνοήσουμε τα βλέμματα των γύρω μας και απλώς να κάνουμε υπομονή ώσπου το ξέσπασμα να ολοκληρωθεί και να τελειώσει.
Δεν αλλάζουμε γνώμη
Δεν θα μας βοηθήσει να υποχωρήσουμε και να δώσουμε στο παιδί αυτό που θέλει –ενώ στην αρχή είχαμε πει όχι– ή να το δωροδοκήσουμε με καραμέλες και σοκολάτες μόνο και μόνο για να σταματήσουμε την έκρηξη. Το μόνο που θα καταφέρουμε είναι το παιδί να νομίζει ότι ένα τέτοιο ξέσπασμα είναι ο τρόπος για να κάνει και να παίρνει ό,τι θέλει. Η καλύτερη λύση είναι, εφόσον βεβαιωθούμε ότι θα είναι ασφαλές, να το αφήσουμε μόνο του και να πάμε για λίγα λεπτά σε ένα άλλο δωμάτιο.
Είμαστε προετοιμασμένοι πριν πάμε για ψώνια
Τα ξεσπάσματα αυτά πολύ συχνά συμβαίνουν μέσα στα μαγαζιά, πράγμα που μας ντροπιάζει, και όταν νιώθουμε ντροπιασμένοι είναι πολύ δυσκολότερο να παραμείνουμε ήρεμοι. Η καλύτερη λύση είναι να προσπαθήσουμε να περιορίσουμε τον χρόνο που βρισκόμαστε με τα παιδιά στα μαγαζιά, σεβόμενοι τις αντοχές τους και προσπαθώντας να μην ξεπεράσουμε τα όρια της υπομονής τους, όπως και της δίκης μας. Επίσης, φροντίζουμε να εμπλέκουμε τα παιδιά μας στα ψώνια, ζητώντας για παράδειγμα τη γνώμη τους ή παροτρύνοντάς τα να μας βοηθήσουν.
Αγκαλιάζουμε το παιδί σφιχτά μέχρι να ηρεμήσει
Είναι κάτι που θα βοηθήσει αλλά που είναι συχνά δύσκολο αν ένα παιδί κλοτσάει και χτυπιέται. Είναι βοηθητικό και σκόπιμο να το προσπαθήσουμε εφόσον είμαστε αρκετά ήρεμοι, ώστε να μπορέσουμε να μιλήσουμε με γλυκό και καθησυχαστικό τρόπο στο παιδί.
Πώς θα μάθουμε στο παιδί ότι δεν είναι αποδεκτό να κλοτσάει και να δαγκώνει
Τα περισσότερα νήπια κατά καιρούς κλοτσάνε, δαγκώνουν, χτυπάνε. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα γίνουν επιθετικοί άνθρωποι, απλώς δεν αντιλαμβάνονται ότι η βία μπορεί να πονάει τους άλλους. Φυσικά, οι γονείς θα πρέπει να τους μάθουμε ότι αυτή η συμπεριφορά είναι απαράδεκτη και θα τα καταφέρουμε αν δεν χρησιμοποιήσουμε ποτέ εμείς βία και επίσης εξηγώντας τους με λόγια ότι πονάμε όταν μας χτυπάνε και ότι δεν μπορούμε να ανεχτούμε αυτήν τη συμπεριφορά. Καθώς τα παιδιά γίνονται κατά κανόνα επιθετικά επειδή κάτι τα απασχολεί, είναι σκόπιμο να προσπαθήσουμε να αντιληφθούμε τι τα προβληματίζει ώστε να μπορέσουμε να τα βοηθήσουμε. Μερικές φορές τα παιδιά συμπεριφέρονται άσχημα προκειμένου να τραβήξουν την προσοχή. Αυτό που πρέπει να κάνουμε για να το προλάβουμε αυτό είναι να τους λέμε καλά λόγια και να τα επαινούμε σε άσχετες στιγμές, έτσι ώστε να νιώθουν συνεχώς την αποδοχή και την αγάπη μας και να μην προσπαθούν να τραβήξουν την προσοχή με τέτοιους τρόπους. Τέλος, θα βοηθήσει να εξηγήσουμε στα παιδιά μας ότι κατανοούμε τον θυμό τους και την ανάγκη τους να ξεσπάσουν και να τους προτείνουμε να τρέξουν και να φωνάξουν σε έναν ανοιχτό χώρο, όπως για παράδειγμα σε ένα πάρκο.