fbpx

Στον δρόμο με τα συναισθήματα

Στον δρόμο με τα συναισθήματα

Ζούμε σε μια εποχή δυσκολίας, αμφιβολίας και απογοήτευσης, σε μια στιγμή της ιστορίας όπου πολλοί δυσκολευόμαστε να δούμε την άλλη πλευρά του νομίσματος και να πιστέψουμε ότι τα πράγματα θα αλλάξουν. Μερικές φορές όμως αρκεί μόνο ένας στίχος. Πέντε λέξεις που μας διαβεβαιώνουν ότι κανένα συναίσθημα δεν είναι τελειωτικό, όσο άσχημο κι αν είναι.

Της Άννας Δάλλα

«Κανένα συναίσθημα δεν είναι οριστικό»

«Άσε τα πάντα να σου συμβούν: την ομορφιά και τον τρόμο. Απλά συνέχισε να προχωράς. Κανένα συναίσθημα δεν είναι οριστικό». Με αυτά τα λόγια κλείνει η ταινία «Jojo Rabbit», και πρόκειται για στίχους του Αυστριακού ποιητή Rainer Maria Rilke (1875-1926), μέρος ενός ποιήματος που προτρέπει τον αναγνώστη να φτάσει στα όρια της λαχτάρας του («Φτάσε στα όρια της επιθυμίας σου») και είναι αρκούντως χαρακτηριστικός των όσων περιγράφονται και αναλύονται στο ποίημα που συμπεριλαμβάνεται στο ποιητικό έργο του «Βιβλίο των Ωρών».

Η ποίηση είναι φτιαγμένη για να μας συγκινεί όλους μαζί και τον καθένα μας ξεχωριστά με έναν δικό της τρόπο. Η ποίηση προορίζεται για όλους, ανήκει σε όλους και είναι μια μορφή τέχνης που προσφέρει ανακούφιση, παρηγοριά και συγκίνηση. Ο στίχος αυτός του Rilke κλείνει μέσα του όλη την παρηγοριά που θα μπορούσε να αναζητήσει η ανθρώπινη ύπαρξη. Η προτροπή να μη φοβόμαστε και να ζούμε, όλα όσα συμβαίνουν, όμορφα ή τρομακτικά, θυμούμενοι ότι κατά πάσα πιθανότητα αυτό θα αλλάξει, αφού τίποτε, κανένα συναίσθημα δεν είναι οριστικό. Ίσως ο στίχος αυτός να περιλαμβάνει και τη διαβεβαίωση ότι αν δεν περάσουμε από τον τρόμο είναι πιθανό να μη βιώσουμε την ομορφιά ή ίσως να μην μπορέσουμε να την αναγνωρίσουμε ή να την εκτιμήσουμε όταν τη συναντήσουμε.

Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές γεννιέται ένα παιδί, κάποιος πανηγυρίζει επειδή κέρδισε η ομάδα του, ένα ζευγάρι χωρίζει, μια νέα γυναίκα μαθαίνει ότι έχει καρκίνο και μια άλλη παίρνει το πτυχίο της, ένας άντρας ζητάει από μία γυναίκα να τον παντρευτεί, ένα παιδί τραυματίζεται, ο φίλος μου παίρνει προαγωγή, ένας άλλος πτωχεύει, ένα νεαρό αγόρι ερωτεύεται και μια γιαγιά τρίβει το πονεμένο της γόνατο… Μετά από τα συναισθήματα που συνοδεύουν όλες αυτές τις στιγμές, θα γεννηθούν άλλα, διαφορετικά, πιθανώς εκ διαμέτρου αντίθετα ή και παραπλήσια ή κάπως διαφορετικά, ό,τι κι αν συμβεί το μόνο βέβαιο είναι ότι θα υπάρξει συνέχεια.

Μπορεί να νιώθουμε νικημένοι, απελπισμένοι ή χαμένοι, αλλά δεν είναι μόνιμο αυτό που αισθανόμαστε. Κάτι άλλο μάς περιμένει στη γωνία και πρέπει να προχωρήσουμε μέχρι εκεί για να το δούμε, να το βιώσουμε. Άλλωστε, είναι αδύνατο να εκτιμήσουμε την ομορφιά αν δεν έχουμε δει την ασχήμια, τον τρόμο και τη δυσκολία. Ο τίτλος του ποιήματος μας προτρέπει να φτάσουμε στα όρια, στα όρια της λαχτάρας μας, όσα κι αν μας συμβούν, όσα κι αν νιώσουμε στην πορεία. Αυτό δεν είναι η ζωή εξάλλου; Μια πορεία με πολλά συμβάντα και συναισθήματα, άλλα θετικά, άλλα αρνητικά, άλλα ευχάριστα και άλλα λυπηρά. Τι πιο ανακουφιστικό, παρηγορητικό και ελπιδοφόρο όμως από το να συνειδητοποιούμε ότι τίποτα από αυτά δεν είναι οριστικό και ότι όλα μπορεί και θα αλλάξουν; Τίποτα δεν τελειώνει στη λύπη και τίποτα δεν μένει για πάντα στη χαρά.