Η 14η Φεβρουαρίου πλησιάζει και στο μυαλό μου, εκτός από τα παραδοσιακά κόκκινα τριαντάφυλλα, τις κάρτες, τα αρκουδάκια και τα σοκολατάκια, τριγυρνάει αυτή η παιχνιδιάρικη ερώτηση που κάνουν συνήθως κυρίες μιας κάποιας ηλικίας στους πιο νέους χαμογελώντας πονηρά: «Να πούμε χρόνια πολλά; Γιορτάζετε τη γιορτή των ερωτευμένων;»
Της Άννας Δάλλα
Όταν ήμουν μικρή αγοράζαμε λουλούδια και τούρτα μαζί με τον μπαμπά μας στη μαμά μας. Ίσως έφτιαχνα και χάρτινες ροζ καρδούλες στον Σπύρο. Τον αγαπούσα σε ολόκληρο το δημοτικό. Σίγουρα θα του έφτιαχνα. Δεν νομίζω ότι μου είχε φτιάξει ποτέ εκείνος και διατηρώ τις επιφυλάξεις μου για το πού κατέληγαν οι δικές μου. Στην εφηβεία, πώς το λένε οι Άγγλοι, πεταλούδες στο στομάχι. Αγωνία. Μπορώ να μπω ακόμη και σήμερα στη θέση εκείνου του μικρού –ή και μεγαλύτερου αργότερα– κοριτσιού που αναρωτιόταν αν θα λάβει μια κάρτα ή ένα κόκκινο τριαντάφυλλο από έναν γνωστό ή –ακόμα καλύτερα– από έναν άγνωστο θαυμαστή. Ένα μπουκέτο άσπρα λουλούδια που μύριζαν πολύ ωραία μού χάρισε, μάλλον δειλά, το πρώτο μου αγόρι. Περπατούσαμε στον δρόμο, κοντά στο Πεδίο του Άρεως, περάσαμε έξω από ένα ανθοπωλείο και μου είπε κάτι του τύπου «Να σου πάρω κι εσένα ένα μπουκέτο λουλούδια;» Δεν ξέρω αν ήθελε την άδειά μου από φόβο μήπως θεωρούσα κακή ιδέα τα λουλούδια ή αν ο ίδιος σνόμπαρε τη γιορτή αλλά πίστευε ότι θα απογοητευόμουν αν δεν μου έκανε κάποιο δώρο. Δεν απάντησα τίποτα, αλλά εκείνος μου τα αγόρασε κι εγώ θυμάμαι ακόμα τη μυρωδιά τους.
Αλήθεια, τι γιορτάζουμε του Αγίου Βαλεντίνου;
«Είναι εμπορική γιορτή, για τους ανθοπώλες και τους ζαχαροπλάστες». «Πρόκειται για σαχλαμάρες». «Είναι για παιδάκια του δημοτικού». «Δεν είναι ανάγκη να το ποστάρω στα social media για να σου αποδείξω ότι σ’ αγαπώ». «Αν είσαι ρομαντική ψυχή, σίγουρα την εκτιμάς». «Είναι μια ευκαιρία να δείξεις την αγάπη σου». «Μία κάρτα αρκεί, ας μην το παρακάνουμε». «Χρόνια πολλά σε όλο τον κόσμο. Είμαι ερωτευμένος!»
Πιθανώς κάποια από τις παραπάνω φράσεις να μας εκφράζει ή να την έχουμε πει κι εμείς. Πιθανώς όλα να έχουν να κάνουν με την ηλικία μας, τη φάση ζωής στην οποία βρισκόμαστε, τη ρομαντική μας διάθεση, τον κυνισμό μας κ.ά. Ίσως η 14η Φεβρουαρίου να είναι απλώς μία ακόμη ευκαιρία να εκφράσουμε την αγάπη μας.
Να θυμόμαστε ότι μας αγαπάνε και ότι αγαπάμε
Τα τελευταία χρόνια έχω πάντα στην τσάντα μου μια μικρή, ταλαιπωρημένη, πλεχτή φιγούρα του Ντόναλντ που μου είχε χαρίσει ο άντρας μου σε κάποια γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου. Δεν θυμάμαι πότε ήταν, ούτε τη στιγμή που μου την έδωσε. Θυμάμαι ότι μου είπε ότι θα με αγαπά όπως ο Ντόναλντ την Νταίζη – είναι στίχος από ένα τραγούδι που είχαμε ακούσει εκείνο το διάστημα. Δεν θυμάμαι τα υπόλοιπα λόγια… Δεν προλαβαίνω. Όπως οι περισσότεροι, τρέχω συνεχώς, με πνίγουν οι εκκρεμότητες, εκνευρίζομαι με τις καθημερινές υποχρεώσεις. Όταν όμως, ψάχνοντας κάτι στην τσάντα μου, ακουμπάω τον πλεχτό Ντόναλντ, θυμάμαι. Και χαίρομαι που υπάρχει αυτή η μπανάλ, εμπορική, γλυκερή γιορτή, αφού έγινε αφορμή να δεχτώ αυτό το δώρο που με βοηθάει να θυμάμαι ακόμα κι όταν «τρέχω».
Η γνώμη του ειδικού
Σχολιάζει η Δρ. Ναταλία Κουτρούλη, MSc, ψυχολόγος Υγείας, με εκπαίδευση στη Γνωσιακή Ψυχοθεραπεία και τη Συμβουλευτική, διευθύντρια στο Κέντρο Εφαρμοσμένης Ψυχοθεραπείας και Συμβουλευτικής.
Με αφορμή τη γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου, η οποία έχει καθιερωθεί ως η ημέρα που γιορτάζουν οι ερωτευμένοι, μπορούμε να κάνουμε κάποιες σκέψεις σχετικά με την ανθρώπινη ανάγκη να νιώθουμε και να εισπράττουμε ερωτική αγάπη. Μοιάζει να είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ύπαρξης του ατόμου η επιθυμία να αγαπά και να αγαπιέται προκειμένου να αντιλαμβάνεται την αξία του, να νιώθει ότι ανήκει κάπου, ότι μοιράζεται το παρόν και το μέλλον του, να κάνει σχέδια και να έχει επίγνωση ότι ζει. Όταν, λοιπόν, κατακτά κανείς αυτό το συναίσθημα, έχει την τάση να θέλει να το εκφράσει, να το βιώσει ανοιχτά, να το τιμήσει και να το γιορτάσει. Η ιεροτελεστία μιας γιορτής, άλλωστε, ενέχει αυτές τις έννοιες. Όταν δηλαδή γιορτάζω κάτι, το αναγνωρίζω, το επικυρώνω και το τιμώ. Το πώς θα γιορτάσει το συναίσθημά του, βέβαια, είναι προσωπική υπόθεση για τον καθένα και δεν χρειάζεται να χωρέσει σε συγκεκριμένα καλούπια ή συνταγές.
Μια χρήσιμη ιδέα είναι να δούμε τη γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου ως ευκαιρία για να αντιληφθούμε τα συναισθήματά μας, να σκεφτούμε γύρω από αυτά και να τα αποδεχτούμε. Μπορεί να γίνει και η αφορμή να παραδεχτούμε τις αλλαγές στη σχέση μας, να συζητήσουμε για τα βήματα που έχουμε κάνει ή χρειάζεται να κάνουμε για να φροντίσουμε την ποιότητά της. Μπορεί επίσης να αποτελέσει μια καλή συγκυρία για μια ευχάριστη στιγμή στη σχέση μας, την οποία θα ανακαλούμε όταν θα χρειαζόμαστε τις αναμνήσεις του παρελθόντος για να στηρίξουν το δύσκολο παρόν μας. Σαφώς, δεν είναι απαραίτητο να παρασυρθούμε ή ακόμα και να εγκλωβιστούμε στην εμπορευματοποίηση της γιορτής του Αγίου Βαλεντίνου. Μια απλή έκπληξη, η γνήσια έκφραση του συναισθήματος, μια αγκαλιά μπορεί να είναι τα πιο ουσιαστικά δώρα.
Ας μην ξεχνάμε, βέβαια, ότι για μια μεγάλη μερίδα κόσμου η γιορτή αυτή είναι πηγή άγχους ή θλίψης. Αυτό συμβαίνει όταν κανείς έχει υπερβολικές προσδοκίες από την ημέρα αυτή και ματαιώνεται ή όταν θεωρεί ότι στη ζωή του δεν βιώνει έναν μεγάλο έρωτα και απογοητεύεται. Είναι, άλλωστε, γνωστό ότι οι γιορτές, όπως και οι επέτειοι, τα γενέθλια και άλλα ορόσημα στη ζωή μας, αποτελούν συχνά ψυχοπιεστικούς παράγοντες. Καλούμαστε σε τέτοιες περιπτώσεις να έρθουμε σε επαφή με την κατάσταση, τις σκέψεις και τα συναισθήματά μας, να τα αναγνωρίσουμε και να τα διαχειριστούμε ώριμα και λειτουργικά, προκειμένου να ξεπεράσουμε την όποια δυσφορική συναισθηματική αντίδραση.
Συμπερασματικά, για κάθε άνθρωπο μια γιορτή όπως αυτή του Αγίου Βαλεντίνου νοηματοδοτείται διαφορετικά, ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία του, τα βιώματα, τις πεποιθήσεις του και τις συνθήκες στην παρούσα φάση της ζωής του. Σημασία, λοιπόν, δεν έχει τόσο η μέρα, όσο η ερμηνεία της και η στάση που θέλει κανείς να τηρήσει απέναντι σ’ αυτή τη γιορτή, όπως και σε κάθε κατάσταση της ζωής του. Φέτος, λοιπόν, γιορτάστε απενοχοποιημένα το δικαίωμά σας να θέλετε ή να μη θέλετε να μπείτε στην ατμόσφαιρα του Αγίου Βαλεντίνου…