Της Dr. Katerina Athanasiou, Mindset Motivator & Therapist
H Όλγα ήρθε σ’ εμένα με αίτημα να καταφέρει να ξεπεράσει την τελευταία της σχέση, τον Θωμά, ο οποίος την παράτησε την τελευταία στιγμή, λίγο πριν ανέβουν μαζί τα σκαλιά της εκκλησίας.
Τι ντροπή! Τι εξευτελισμός! Δύο χρόνια μετά τον χωρισμό τους, όμως, εκείνη ακόμη δεν μπορούσε να ξεπεράσει το πλήγμα και την προδοσία και να τον συγχωρήσει.
Όπως μου εξομολογήθηκε, υπήρχε αγάπη μεταξύ τους, περνούσαν όμορφα στα ταξίδια και στις βόλτες τους και δεν μπορούσε να καταλάβει τι του είχε συμβεί και άλλαξε γνώμη λίγο πριν από το μεγάλο βήμα. Ποια δεν θυμάται τη σχετική σκηνή στην ταινία Sex and The City με την Carrie και τον Mr Big;
Στην πραγματικότητα ήξερε, αλλά δεν ήθελε να το παραδεχτεί. Ο θυμός της αφορούσε στο ότι δεν μπορούσε να τον συγχωρήσει για τη δειλία του.
Οι γονείς του και ειδικά η μητέρα του, δε την ενέκριναν ως νύφη για τον γιο τους.
Στην αρχή η «μανούλα» δεν είχε δείξει τη μη φιλική της διάθεση απέναντι στην Όλγα, όσο όμως σοβάρευε η σχέση, τόσο εκείνη προσπαθούσε να του περάσει το μήνυμα ότι δεν ήταν ταιριαστοί, ότι δεν ήταν αυτή κατάλληλη για εκείνον. Όχι ότι έλειπε κάτι στην Όλγα, φυσικά. Νέα κοπέλα, όμορφη, μορφωμένη, με δική της δουλειά. Όχι όμως στα πρότυπα της «μανούλας» του.
Έτσι η Όλγα πήρε πάνω της την απόρριψη της μητέρας του, ως δική της ανεπάρκεια, αντί να γυρίσει την πλάτη και στους δύο. «Δεν θέλετε εσείς μία, δεν θέλω εγώ δέκα»! Τρίβετε τα χέρια σας τώρα μερικές, που έχετε περάσει αντίστοιχες καταστάσεις. Μισό λεπτό, κορίτσια! Μη βιαστείτε να καταδικάσετε τη μάνα, που έναν τον έχει, που ξέρει τι θέλει και πώς το θέλει ο γιόκας της! Λάθος ήταν η μάνα, που θεωρούσε ότι δύσκολα ο κανακάρης της θα ταίριαζε με γυναίκα διαφορετική από το δικό της πρότυπο; Λάθος ήταν ο γιος, που διχαζόταν ανάμεσα στη διαφορετικότητα δύο γυναικών που διεκδικούσαν την καρδιά του; Της γυναίκας-πρότυπο από την οποία γαλουχήθηκε και της γυναίκας-ερωμένης που ερωτεύτηκε και συνεπήρε την καρδιά του; Ή μήπως λάθος ήταν η Όλγα, που πίστεψε ότι έπρεπε να αλλάξει η ίδια για να χωρέσει στα πρότυπα της μητέρας του Θωμά της; Έπρεπε να κοντύνει,
να μικρύνει, να γίνει πιο χαμηλών τόνων, πιο ήπια, για να μπει στο καλούπι που είχαν φτιάξει για τη σύζυγο του Θωμά. Κι αυτή, αν και δύο μέτρα γυναίκα, έκανε τα πάντα για να τον πείσει ότι έτσι ήταν. Όμως δεν τα κατάφερε τελικά. Ο Θωμάς, στην άγνοιά του, και μην έχοντας διαχωρίσει ποτέ τη θέση του από εκείνη της οικογένειάς του, δεν άντεξε να υποστηρίξει τη διαφορετική επιλογή του και διάλεξε το λιγότερο «κακό» γι’ αυτόν. Τη φυγή. Την αποφυγή του βαθύτερου πόνου, που θα του προκαλούσε η άρνηση της μητέρας του. Το πρόβλημα εδώ, ενώ εμφανίζεται να είναι ο Θωμάς –που στην πραγματικότητα κερί πρέπει να του ανάψει η Όλγα για την επιλογή του, αφού ήταν δεδομένος ο νευρικός κλονισμός της σε περίπτωση έγγαμου βίου–, είναι η απόρριψη της Όλγας για τον αυθεντικό εαυτό της. Ενώ έπρεπε να φύγει μακριά, αντιστεκόμενη στη δική της συρρίκνωση για χάρη τους, εκείνη ένιωθε λίγη. Έκανε τα πάντα να την αποδεχτούν και να πιστέψουν ότι ήταν η καλύτερη γι’ αυτόν: παράτησε την εξέλιξη της καριέρας της για να γίνει η «κοπέλα του σπιτιού», άφησε την ξένη γλώσσα που είχε αρχίσει να μαθαίνει γιατί «τι τα θέλει αυτά μια κοπέλα που ενδιαφέρεται ν’ ανοίξει σπίτι», άρχισε να ντύνεται όπως άρεσε στον Θωμά, να ακούει τη μουσική που άρεσε στον Θωμά… Στο τέλος αλλοιώθηκε τόσο που δεν αναγνώριζε ούτε η ίδια τον εαυτό της!
Εξ ου και ο μεγάλος θυμός. Την απόρριψη που ένιωθε τη βίωνε πρώτα η ίδια προς στον εαυτό της και μετά την έβλεπε να καθρεφτίζεται στους άλλους.
Κατά τη διάρκεια της θεραπείας μας, η Όλγα έμαθε ξανά τον εαυτό της.
Τι της αρέσει πραγματικά, τι την εκφράζει, τι είναι αυτό που αγαπά και απολαμβάνει να κάνει στη ζωή της. Άλλαξε δουλειά, ανακαλύπτοντας ένα ξεχασμένο ταλέντο της. Έμαθε να αγαπά τη ζωή ξανά και να ζει αυτά που θέλει εκείνη και όχι αυτά που της επιβάλλουν οι άλλοι. Άλλαξε φίλους, αγάπησε πολύ τον εαυτό της και τώρα ονειρεύεται έναν άντρα πολύ διαφορετικό από τον Θωμά. «Δεν καταλαβαίνω πώς ήμουν μαζί του», μου είπε μια μέρα στη θεραπεία όταν έπειτα από καιρό τον συνάντησε σε ένα φιλικό σπίτι, παρέα με την έγκυο σύζυγό του. «Αυτή του ταίριαζε! Δεν έχει καμία σχέση μ’ εμένα» μου είπε γεμάτη χαρά. Η Όλγα ήταν πλέον χαμογελαστή και σίγουρη για τις επιλογές της. Μόνο που δεν τον ευχαρίστησε για το καλό που της έκανε να φύγει από κοντά της και να της χαρίσει την ελευθερία της. Την ελευθερία του να είναι ο εαυτός της. Γι’ αυτό σας λέω, «της εκκλησιάς την πόρτα για να διαβείς, πρέπει πολύ να το σκεφτείς». Μην ξεπουλάτε τον εαυτό σας για λίγη κοινωνική καταξίωση! Ναι, να το κάνετε το βήμα, με όλη σας την καρδιά, αν δεν προσποιείστε, αν νιώθετε πραγματικά ευτυχισμένοι και αν μπορείτε ακόμη να εξελίσσεστε μέσα στη σχέση σας. Όλα τα άλλα ανήκουν σε μερικές γενιές πίσω. Ευτυχώς, ζούμε σε μια εποχή που αποδέχεται πολλά μοντέλα σχέσεων, οπότε βρείτε τη φόρμα που σας ταιριάζει και ζήστε το δικό σας όνειρο!
Καλή σας απόλαυση!