Όλοι έχουμε ακούσει ή έχουμε ζήσει ιστορίες όπου ένας άνδρας θέλει αλλά δεν μπορεί και μία γυναίκα τον δικαιολογεί και περιμένει πάνω από το τηλέφωνο, και το τηλέφωνο δεν χτυπάει… Τι συμβαίνει λοιπόν;
Της Άννας Δάλλα
Έχω περάσει πολύ χρόνο από τη ζωή μου πάνω από τηλέφωνα που δεν έλεγαν να χτυπήσουν και που τα σήκωνα για να ακούσω τον ήχο και να βεβαιωθώ ότι δουλεύουν, περιμένοντας απαντήσεις σε μηνύματα που δεν ήρθαν ποτέ, συζητώντας με φίλες μου και λέγοντας συνέχεια τα ίδια και τα ίδια: «Μα αφού είπε θα μου τηλεφωνήσει γιατί δεν τηλεφώνησε; Μήπως έχασε το τηλέφωνό μου; Μήπως του συνέβη τίποτα; Μήπως ντρέπεται;» Εννοείται ότι τίποτα δεν του είχε συμβεί, απλώς για κάποιον λόγο δεν του άρεσα αρκετά, είχε αλλάξει γνώμη, είχε άλλες δουλειές, δεν είχε όρεξη να μπλεχτεί σε σοβαρή σχέση… Και, φυσικά, όλες αυτές τις ώρες που εγώ είχα χάσει περιμένοντας, συζητώντας, κλαίγοντας και αγωνιώντας, κλεισμένη στο σπίτι ή ταλαιπωρώντας τις φίλες μου, εκείνος έπινε καφέ με τον φίλο του, έπαιζε μπάσκετ, έτρωγε πίτσα και έβλεπε αγώνα και καθόλου δεν του πέρναγε από το μυαλό ποιος θα πάρει πρώτος τηλέφωνο, όπως σκεφτόμουν εγώ. Μετά συνειδητοποιούσα τι είχε συμβεί και θύμωνα κάνοντας βαρύγδουπες δηλώσεις του τύπου «αν πάρει δεν το σηκώνω», «δεν ξαναβγαίνω μαζί του» κ.λπ. Φυσικά, έφτανε ένα χλιαρό τηλεφώνημα ή ένα μήνυμα για να τα ξεχάσω όλα, να τον δικαιολογήσω τόσο στον εαυτό μου όσο και στις φίλες μου και, με αναπτερωμένες ελπίδες, να ξαναβγώ, μετά να περιμένω μάταια, να ελπίζω και η σχέση απλά να βαλτώνει και να «σέρνεται»…
Όποιος θέλει να σε βρει σε βρίσκει
Σήμερα, που έχουν περάσει πολλά χρόνια από την πρώτη εκείνη φορά που περίμενα πάνω από ένα τηλέφωνο που δεν χτύπησε, το ξέρω πολύ καλά. Νιώθω συμπόνια για το κορίτσι εκείνο που αγωνιούσε, απορούσε, απογοητευόταν και τελικά δικαιολογούσε, αντί να βγει έξω και να διασκεδάσει ψάχνοντας να δει τι άλλο έχει η ζωή να της προσφέρει, αδιαφορώντας για το αν θα χτυπήσει το τηλέφωνο και δεν θα είναι εκεί για να το σηκώσει. Γιατί, πλέον, γνωρίζω πολύ καλά και μπορώ να διαβεβαιώσω τόσο τον νεότερο εαυτό μου όσο και όλες εσάς ότι όποιος θέλει να σε βρει σε βρίσκει. Ακριβώς όπως μου είχε πει η μητέρα μου όταν με απορία και έκπληξη τής μίλησα για το αγόρι που είχα γνωρίσει και είχα φλερτάρει σε ένα πάρτι το προηγούμενο Σάββατο και που με είχε πάρει τηλέφωνο στο σπίτι της φίλης μου, όπου είχα πάει για καφέ – πολύ πριν από τα κινητά τηλέφωνα. Προφανώς, είχε ξεπεράσει την ντροπή του, τις όποιες αναστολές του, είχε ζητήσει το τηλέφωνό μου από τον κοινό μας φίλο, είχε πάρει τηλέφωνο στο σπίτι μου, του είπαν ότι δεν ήμουν εκεί, ότι είχα πάει στη φίλη μου τη Μαίρη, του έδωσαν το τηλέφωνό της, με πήρε, μου ζήτησε να βγούμε, τα φτιάξαμε και λίγο μετά τα χαλάσαμε.
Η ιστορία επαναλαμβάνεται ή μήπως όχι;
Ύστερα από αυτό το περιστατικό ακολούθησαν κι άλλες γνωριμίες με πολλά καρδιοχτύπια και αγωνίες, αναλύσεις και συζητήσεις, όπου επικρατούσαν απορίες και θεωρίες του τύπου «τι εννοούσε», «γιατί δεν παίρνει τηλέφωνο», «είναι εγωιστής», «δεν έχει μονάδες στο κινητό», «σβήστηκε το μήνυμα», «δεν έχει δει το μέιλ», «τον πήρε ο ύπνος», «τον χτύπησε αυτοκίνητο»… Δεν ξέρω για εσάς, αλλά στη δική μου περίπτωση ποτέ δεν είχε συμβεί τίποτε από τα παραπάνω. Απλά, ο «ενδιαφερόμενος», στην πραγματικότητα, δεν ενδιαφερόταν και τόσο και μόνο όταν «έσπρωχνα» εγώ την κατάσταση γινόταν κάτι. Έτσι, πέρασα πολλά χρόνια από τη ζωή μου σε χλιαρές καταστάσεις, που φρόντιζα επιμελώς να ξεχνάω ότι… όποιος θέλει να σε βρει σε βρίσκει. Μέχρι που συνάντησα και πάλι κάποιον –όπως εκείνο το πρώτο αγόρι– που ήθελε πολύ να με βρίσκει και θυμήθηκα ότι μερικές φράσεις μπορεί να μας φαίνονται κοινότοπες κρύβουν όμως μεγάλες αλήθειες. Επειδή, λοιπόν, υπάρχουν κι αλλού πορτοκαλιές που κάνουν πορτοκάλια, βγείτε έξω, σταματήστε να αγωνιάτε πάνω από τα κινητά, να στέλνετε μηνύματα, να δικαιολογείτε, να δέχεστε ψίχουλα και παράλληλα να αναρωτιέστε τι συμβαίνει και γιατί συμβαίνει. Θυμηθείτε: όποιος θέλει να σε βρει σε βρίσκει.
Η γνώμη του ειδικού
Σχολιάζει η Δρ. Ναταλία Κουτρούλη, MSc, ψυχολόγος Υγείας, με εκπαίδευση στη Γνωσιακή Ψυχοθεραπεία και τη Συμβουλευτική, διευθύντρια στο Κέντρο Εφαρμοσμένης Ψυχοθεραπείας και Συμβουλευτικής
Κάθε άνθρωπος, ανεξαρτήτως φύλου, αισθάνεται την ανάγκη για συντροφικότητα. Ανάλογα όμως με το φύλο του, που καθορίζει σε μεγάλο βαθμό τον τρόπο αντίληψης και αντίδρασης στις καταστάσεις, και με βάση τα κοινωνικά διαμορφωμένα στερεότυπα, κάθε άνθρωπος λειτουργεί διαφορετικά στις σχέσεις του από την αρχή έως το τέλος. Έτσι, φαίνεται διαχρονικά ότι οι γυναίκες έχουν τον ρόλο του θηράματος που περιμένει και οι άνδρες τον ρόλο του κυνηγού που διεκδικεί την εξέλιξη μιας γνωριμίας. Στη σύγχρονη, όμως, εποχή οι ρόλοι έχουν διαμορφωθεί πάνω σε ένα πιο ισότιμο πρότυπο και έτσι είναι σημαντικό να εκφράζουμε (άνδρες και γυναίκες) τις ανάγκες και τις επιθυμίες μας, να είμαστε ξεκάθαροι στις υποσχέσεις μας και να προσαρμόζουμε τις προσδοκίες μας με βάση την πραγματικότητα που αντιλαμβανόμαστε με τις αισθήσεις μας, όχι με τη φαντασία μας. Συνεπώς, όταν γνωρίζουμε έναν νέο άνθρωπο, είναι προτιμότερο να είμαστε ειλικρινείς στις προθέσεις μας και να τηρούμε μια συνεπή και αξιόπιστη στάση. Εάν ο άνθρωπος που γνωρίσαμε δεν ανταποκρίνεται σε αυτήν την ξεκάθαρη «συμφωνία», θα μπορούσαμε να διερευνήσουμε –συζητώντας ανοιχτά μαζί του, όχι κάνοντας υποθέσεις με τις φίλες μας– τι έχει μεσολαβήσει, να διευκρινίσουμε εάν εξακολουθούμε να βρισκόμαστε στο ίδιο στάδιο επαφής και κατόπιν να αποφασίσουμε εάν θα προχωρήσουμε με τους όρους αυτούς ή όχι. Η αναμονή, η φαντασίωση και οι υποθέσεις μάς απομακρύνουν από την πραγματικότητα, δημιουργούν αρνητικά συναισθήματα και συχνά οδηγούν σε αυτοτιμωρητικές συμπεριφορές. Την επόμενη φορά, λοιπόν, που κάποιος δεν θα προσπαθήσει να μας βρει, απλώς ας τον βρούμε εμείς. Κι αν δούμε –βασισμένοι στη λογική– ότι δεν έχει την ίδια πρόθεση μ’ εμάς όσον αφορά τη σχέση μας και το μέλλον της, ας μη χάνουμε τον χρόνο μας κι ας μην τον πιέζουμε. Ένας βασικός κανόνας στις σχέσεις είναι ότι πιέζοντας κάποιον που δεν θέλει απλά τον κάνουμε να απομακρύνεται ακόμα περισσότερο.