fbpx

No-body is perfect!


Καλοκαίριασε και οι ελληνικές θάλασσες και οι παραλίες θα γεμίσουν με νεαρές με αποκαλυπτικά μαγιό, καλογυμνασμένους άνδρες που παίζουν ρακέτες, προκλητικές υπάρξεις που κάνουν ηλιοθεραπεία και κόβουν την ανάσα. Οι υπόλοιποι να βγούμε ή όχι;

Της Άννας Δάλλα

Πρέπει να ομολογήσω ότι ανήκω σε αυτούς τους τυχερούς ανθρώπους που έχουν περάσει το μεγαλύτερο μέρος των διακοπών τους στη θάλασσα. Κάνοντας μπάνιο, βουτιές, παίζοντας παιχνίδια και πατητές, εξερευνώντας σπηλιές, ψάχνοντας για κοχύλια και πέτρες με τα ξαδέρφια και τους παιδικούς φίλους. Δεν έχω όμως πολλές φωτογραφίες από όλα αυτά τα εκατοντάδες μπάνια στις φιλόξενες ελληνικές θάλασσες – της Πελοποννήσου κυρίως. Έχω βέβαια κάποιες, αποτυπωμένες κυρίως από τη μηχανή του μπαμπά μου. Στην πλειονότητά τους είμαι μικρή με εμπριμέ καπέλα, μαγιό μονοκίνι, μπρατσάκια, κουβαδάκια και λίγο αργότερα ανεβασμένη σε βάρκες, κανό και θαλάσσια ποδήλατα. Μετά, οι φωτογραφίες σταματάνε και ο λόγος είναι προφανώς ότι δεν θέλω να βλέπω τον εαυτό μου φωτογραφημένο με μαγιό. Παχουλή, περισσότερο ή λιγότερο, ανάλογα με τη χρονιά, ο εφιάλτης μου θα ήταν πάντα να δω ότι υπάρχω σε μια καλοκαιρινή φωτογραφία χωρίς να με προστατεύει το παρεό ή η πετσέτα.

Nobodys perfect, θα μου πείτε. Προφανώς το πιστεύουν πολλοί και ίσως γι’ αυτό ολοένα συχνότερα βλέπουμε γυναίκες και άνδρες –οι περισσότεροι άνδρες, ούτως ή άλλως, δεν ανησυχούν και πολύ για το πώς δείχνουν με το μαγιό– να κάνουν ηλιοθεραπεία, να παίζουν ρακέτες και να χτίζουν κάστρα στην άμμο, με τα μαγιό και τα σώματά τους που απέχουν πολύ από την τελειότητα. Άραγε κάνουν καλά; Ποια είμαι εγώ να τους κρίνω; Κουκουλωμένη κάτω από το πολύχρωμο παρεό μου, φορώντας ένα μεγάλο καπέλο και μαύρα γυαλιά ηλίου, παρατηρώ και ακούω… Κάποιοι σχολιάζουν τους διπλανούς τους ως θρασύτατους που τους χαλάνε την αισθητική! 

Γεγονός είναι πως όλοι αυτοί, και κυρίως αυτές, οι «nobodys perfect», «τα πάχη μου τα κάλλη μου», «σε όποιον αρέσουμε», «όποιος δεν θέλει ας μην με κοιτάει» κ.λπ. πληρώνουν το τίμημα του «θράσους» τους, αφού γίνονται συχνά αποδέκτες των υποτιμητικών και κριτικών βλεμμάτων και σχολίων στην παραλία, μερικές φορές και στα social media. Άλλωστε, πώς τολμάνε να κυκλοφορούν αγύμναστοι και «φαγωμένοι» δίπλα σε αυτόν και αυτήν που μόχθησαν όλον τον χειμώνα για να βγουν εμφανίσιμοι στην παραλία το καλοκαίρι; Η ετυμηγορία, αμείλικτη. Όλοι οι παχουλοί, οι υπέρβαροι, οι αγύμναστοι καταδικάζονται στην τιμωρία του παρεό και της πετσέτας. Παρ’ όλα αυτά, δεν πρόκειται για πανάκεια. Πολύ συχνά, ακόμα και πίσω από το παρεό και την πετσέτα, οι παχουλοί γίνονται αποδέκτες βλεμμάτων και σχολίων.

Να σας πω εγώ την αλήθεια για τους «θρασύτατους»; Κατά βάθος, τους θαυμάζω. Γιατί; Για το θάρρος τους να ευχαριστηθούν την παραλία, την άμμο, τη θάλασσα, τα σπορ και τον ήλιο.

Η γνώμη του ειδικού

Σχολιάζει η Δρ. Ναταλία Κουτρούλη, MSc, ψυχολόγος Υγείας, με εκπαίδευση στη Γνωσιακή Ψυχοθεραπεία και τη Συμβουλευτική, διευθύντρια στο Κέντρο Εφαρμοσμένης Ψυχοθεραπείας και Συμβουλευτικής.

Αναμφίβολα, διανύουμε μια εποχή όπου η εικόνα ενός ατόμου παίζει καθοριστικό ρόλο στην αντίληψη και τη βίωση της προσωπικής του ευτυχίας. Η αρμονική εξωτερική εμφάνιση έχει αναχθεί σε ύψιστο αγαθό, με αποτέλεσμα μια ολόκληρη βιομηχανία να εμπορευματοποιείται την επίμονη, κοπιώδη και διαρκή προσπάθεια των ανθρώπων που θέλουν να κατακτήσουν την τέλεια εικόνα. Φαίνεται ότι η αξία ενός ατόμου συνδέεται πλέον στενά, και με ευθέως ανάλογη σχέση, με την εμφάνισή του. Συνεπώς, εάν ένα άτομο θεωρεί ότι απέχει από την επιθυμητή, ιδεατή εικόνα, όπως αυτή παρουσιάζεται –παραποιημένα πολλές φορές– στις ταινίες, τα περιοδικά ή ακόμα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τότε αισθάνεται χαμηλή αυτοπεποίθηση, ντρέπεται για τον εαυτό του και συχνά επιλέγει να αποφύγει καταστάσεις όπου θα εκτεθεί.

Μία από τις πιο συνηθισμένες αγχογόνες συνθήκες για ένα άτομο που διακατέχεται από το αίσθημα της ντροπής και της ανεπάρκειας αναφορικά με την εμφάνισή του είναι η παραλία. Για αρκετά άτομα, το καλοκαίρι, η βόλτα στην παραλία και οι βουτιές στη θάλασσα με ένα μαγιό είναι ταυτισμένες με τον φόβο της έκθεσης. Μέσα από το διαστρεβλωμένο, αυστηρό και επικριτικό προσωπικό τους φίλτρο, εστιάζουν μόνο στα όποια, μικρά ή μεγάλα, ψεγάδια τους και καταλαμβάνονται από την πεποίθηση ότι όλοι οι υπόλοιποι τα εντοπίζουν αυτόματα και τους σχολιάζουν αρνητικά.

Όπως είναι αντιληπτό, μια ανάλογη κατάσταση οδηγεί σε αρνητικές σκέψεις αυτομομφής, δυσάρεστα συναισθήματα και αποφευκτικές συμπεριφορές, οι οποίες πηγάζουν από τη βαθιά χαραγμένη προσδοκία της κατάκτησης της τελειότητας και της πλήρους αποδοχής των σημαντικών άλλων, έτσι ώστε να είναι κανείς άξιος και αγαπητός. Ευτυχώς, αυτό το νοητικό σχήμα δεν εμφανίζεται σε όλους τους ανθρώπους και γι’ αυτό παρατηρούμε γύρω μας άτομα συμφιλιωμένα με την εμφάνισή τους, που αγαπούν τον εαυτό τους και τον αποδέχονται παρά τα ελαττώματά του και δεν ντρέπονται να ζήσουν, να δείξουν το σώμα τους και να απολαύσουν τις χαρές του καλοκαιριού, απαλλαγμένα από το άγχος της τέλειας εικόνας.

Ας αναρωτηθούμε συνεπώς εμείς σε ποια κατηγορία ανήκουμε. Ο καθένας από εμάς καλείται να αναλογιστεί τι αξίζει περισσότερο: να ζει φυσιολογικά την κάθε εποχή, ακόμα κι αν δεν νοείται ως τέλεια η εικόνα του, ή να κρύβεται, να στερείται και να αυτοτιμωρείται επειδή θεωρεί ότι δεν αγγίζει την τελειότητα; Ας «ζυγίσουμε» τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα της κάθε κατάστασης και ας προσθέσουμε στην εξίσωση τη σκέψη ότι δεν χρειάζεται να είναι κανείς τέλειος για να ζήσει με πληρότητα και χαρά τη ζωή του. Αρκεί απλώς να απαλλαγεί από τις περιττές ενοχές, να αποφασίσει να σέβεται τη σωματική και ψυχική του υγεία του και να εστιάζει περισσότερο στην ουσία και λιγότερο στο φαίνεσθαι. Άλλωστε, το νόημα της ζωής βρίσκεται στις μικρές, καθημερινές στιγμές χαράς και είναι κρίμα να τις στερούμαστε.