fbpx

Πως θα αποκτήσω θεληματικό πιγούνι;


Ζούμε στην εποχή όπου έχουμε την δυνατότητα να επέμβουμε και να αλλάξουμε ό,τι δεν μας αρέσει στην εμφάνισή μας. Αν αυτή είναι η επιθυμία μας, οι ειδικοί βρίσκονται εδώ για να μας βοηθήσουν.

Της Άννας Δάλλα

Στις μέρες μας, όλο και περισσότεροι τομείς της ιατρικής, της αισθητικής, της τεχνολογίας αλλά και της βιομηχανίας συμμετέχουν και συνδράμουν κατά περίπτωση στην εξυπηρέτηση του στόχου των περισσότερων γυναικών –και ανδρών φυσικά – να έχουν μια θελκτική εξωτερική εμφάνιση, να διατηρούν κατά το δυνατόν τη νεανική τους όψη και, βέβαια, όχι μόνο να δείχνουν, αλλά και να είναι υγιείς. Αυτό το καταφέρνουν είτε επεμβαίνοντας σε εκ γενετής «δυσμορφίες», είτε προσπαθώντας να καθυστερήσουν τον χρόνο, είτε διορθώνοντας ατυχήματα που επηρεάζουν την εμφάνισή μας. Μία ιατρική χειρουργική ειδικότητα που ανήκει στο παραπάνω φάσμα, όχι τόσο γνωστή στη χώρα μας αλλά καταξιωμένη και αναγνωρισμένη στο εξωτερικό εδώ και περίπου 100 χρόνια, είναι η στοματική και γναθοπροσωπική χειρουργική. Εμείς συναντήσαμε τον Δρ. Νικόλαο Κεχαγιά, MD, DMD, MSc, στοματικό και γναθοπροσωπικό χειρουργό, και μιλήσαμε μαζί του για την ορθογναθική χειρουργική, που στόχο έχει να διορθώσει δυσμορφίες που εντοπίζονται στο πρόσωπο και σχετίζονται με τα οστά του.


Ευχαριστούμε για τη συνεργασία τον Δρ. Νικόλαο Κεχαγιά, MD, DMD, MSc, στοματικό και γναθοπροσωπικό χειρουργό.

Ποιοι είναι οι υποψήφιοι ασθενείς σας;

Στο 90-95% των περιπτώσεων, τη βοήθειά μας ζητούν άνθρωποι που θέλουν να επέμβουν αισθητικά στο πρόσωπό τους επειδή κάτι δεν τους αρέσει και θέλουν να το διορθώσουν. Άνθρωποι που έχουν, για παράδειγμα, πολύ μακρύ πρόσωπο, πιγούνι που βγαίνει προς τα έξω ή, αντίθετα, πάει προς τα μέσα ή έχουν πολύ φαρδύ πρόσωπο και μεγάλα ζυγωματικά. Η ορθογναθική χειρουργική ουσιαστικά διορθώνει δυσμορφίες στο οστικό υπόστρωμα του προσώπου. Τα οστά του προσώπου μπορεί, εξαιτίας κάποιου καρκίνου, κάποιου γενετικού συνδρόμου, ενός ατυχήματος ή συνηθέστερα απλώς λόγω μίας γενετικής προδιάθεσης, να μην αναπτύσσονται σωστά και έτσι να δημιουργούνται αυτές οι δυσμορφίες. Συνήθως απαιτείται και ο συνδυασμός με ορθοδοντική, όπου μετακινούνται τα δόντια έτσι ώστε να ταιριάζουν και να «κουμπώνουν» μεταξύ τους σωστά, αφού θα γίνει και η ορθογναθική επέμβαση, η οποία ακολουθεί χρονικά.

Πόσων χρονών πρέπει να είναι κάποιος για να κάνει την επέμβαση;

Αυτή η επέμβαση, όταν υπάρχει αισθητικός λόγος, μπορεί να γίνει μετά τα 19 στις γυναίκες και μετά τα 21 στους άνδρες, αφού έχει δηλαδή ολοκληρωθεί η ανάπτυξη – εκτός από πάρα πολύ σπάνιες περιπτώσεις, όπου συνυπάρχει ιδιαίτερη ψυχολογική επιβάρυνση στον έφηβο/έφηβη εξαιτίας της εμφάνισης του/της.

Είναι δύσκολη επέμβαση;

Για τον ειδικό χειρουργό που είναι εκπαιδευμένος και έμπειρος δεν είναι. Χρειάζεται όμως να γίνει από πριν μία πολύ καλή μελέτη και ανάλυση, ώστε να βρεθεί τι ακριβώς φταίει και πού πρέπει να επέμβει ο ειδικός, για παράδειγμα, στην επάνω ή στην κάτω γνάθο, στο πιγούνι μόνο κ.λπ. Ο κανόνας είναι ότι πριν από την επέμβαση χρειάζεται να έχει ολοκληρωθεί η ορθοδοντική θεραπεία, αν και μερικές φορές χρειάζονται ορθοδοντικές μικροδιορθώσεις και μετά το χειρουργείο.

Ο χρόνος αποθεραπείας μετά το χειρουργείο είναι μεγάλος;

Μετά την επέμβαση υπάρχει έντονο πρήξιμο για μία εβδομάδα, αλλά έπειτα από έναν μήνα είναι σχεδόν μη αντιληπτό. Την πρώτη εβδομάδα ο ασθενής δεν μπορεί να φάει σκληρές τροφές, το στόμα του είναι λίγο μουδιασμένο και πιθανώς έχει ενόχληση το πρώτο 20ήμερο, αλλά δεν υπάρχει πόνος. Αυτό που πρέπει να έχουμε υπόψη μας είναι ότι πλέον έχουν εξελιχθεί οι τεχνικές και στη διάρκεια της επέμβασης γίνεται οστεοσύνθεση, χρησιμοποιούνται δηλαδή πλάκες και πολύ μικρές βίδες (2 χιλιοστών), με τη βοήθεια των οποίων τα οστά βιδώνονται στην καινούργια τους θέση. Έτσι –και στα χέρια ενός έμπειρου χειρουργού– μειώνονται πολύ οι πιθανότητες επιπλοκών καθώς και η πιθανότητα να ξαναγυρίσουν τα οστά στην προηγούμενη θέση τους. Επίσης, δεν χρειάζεται πλέον να γίνει ακινητοποίηση της γνάθου, όπως γινόταν παλιά για 4-6 εβδομάδες, προκαλώντας πολλά προβλήματα στον ασθενή (τερηδόνα στα δόντια, αδυναμία σίτισης, αυξημένη πιθανότητα μετακίνησης των οστών προς την προηγούμενη θέση τους με το πέρας του χρόνου κ.λπ.).